25 jaar

De herinnering is zo leeg
dat het pijn doet
aan het hart

Ooit was je mijn moeder
die mij liefdevol omarmde
en woorden tot mij sprak

Nooit heb je aanschouwt
de dingen die je zoon deed
de gewone en uitzonderlijke

Nooit heb ik jou getoond
mijn liefde:
mijn vrouw en kinderen

Vijfentwintig jaar terug
sloeg jij voorgoed de weg in
naar de onafwendbare dood

Nieuwjaarsdag zonder wens
enkel de valse droom
dat je zou mogen blijven leven

Ik wenste dat ik kon zeggen
'Blijf nog even

het was zo gezellig'

Wat heb ik je gemist
al die jaren lang
hoe dierbaar was jouw aanwezigheid

Zonder pijn
geen traan
maar vanwaar die leegte

Heb ik iets vergeten
na al die jaren
en krijg ik dat nog terug?

Verloren is mijn jeugd
onafwendbaar
elke dag bewijst dit

Zal ik ooit leren leven
met dit inzicht
van dubbel verlies?

O was er maar
een wankel evenwicht
van besef

Opdat mijn
ziel zich
kan herplaatsen
in dit leven

1/1/10